Iran, waar de systematische regime het diepst is omtrent gemeenschappelijke geslachtsonderscheiding en waar moord op vrouwen zonder grenzen op een lugubere wijze voortduurd. Voor je eer een vrouw in brand steken is helaas alledaags. Door middel van “ethische reiniging” verschoont de mannenheerschappij zich, en door het regime waar ze de vrouw in brengen laten ze zien wat voor macht ze hebben. De man is diegene die de vrouw ter dood veroordeeld, ontvoerd, verkracht, telkens na zijn gewelduitbarsting is het hem te doen om de omvang van zijn macht te tonen. De vrouw is niet alleen thuis gevangen, maar in de hele gemeenschap heerst er een gevangenhouding van vrouwen. Wanneer de vrouwen door middel van vrouwenbewegingen de Islamitische extremisme en de heerschappij van de mannen aan de tand voelen wordt het systeem nog agressiever. De situatie in iran omtrent de moord op vrouwen en de vrouwenbewegingen die tegen het systeem ingaan en die op vele plaatsen in europa actief zijn bespreken we met een van de leden van “8 maart Solidaire Vrouwen Stichting” genaamd Frida Farız.
Kunt u om te beginnen uzelf voorstellen en kunt u daarna vertellen wat het doel van jullie stichting is?
Onze stichting is door Iranese en Afgaanse vrouwen opgericht onder de naam “8 maart Solidaire Vrouwen Stichting”. We werken samen, omdat onze cultuur, taal en problemen gemeenschappelijk zijn. Onze samenwerking geeft ons alleen energie en kracht. We zijn teweten gekomen dat de oorzaak van de problemen in Afganistan en Iran dezelfde oorzaken heeft.
On yıldır kadın çalışmaları yürütüyoruz. Na 1998 zijn wij actief te werk gegaan om onze doelstellingen te bereiken en om te streven naar onze idealen, we zijn al ruim 10 jaar aan het zwoegen. Ook zijn wij werkzaam in Europa. De vrouwen die in onze stichting werkzaam zijn, zijn merendeels vrouwen die zijn geëmigreerd. Als geïmmigreerde vrouwen geven we alles wat we in onze mars hebben. Ik was niet bij de eerste vergadering van de stichting aanwezig, maar nadat ik in contact kwam met de stichting ben ik lid geworden en heb ik een actieve rol aangenomen. De reden van mijn lidmaatschap is dat ik een oplossing wil voor mijn problemen zoals iedere vrouw dat verlangt. Geweld tegen de vrouw en vrouwenrechten zijn de twee grootste gebieden waar we ons als stichting voor staan. Wij zijn een feministische vrouwenbeweging, dienovereenkomstig zien wij onszelf als een socialistische en communischtische beweging. Omdat feminisme de basis is van onze beweging werken wij ook graag met andere Feministische organisaties.
Als we het over de İranese İslamitische Regime in samenhang met vrouwen hebben waarom voelen jullie dat perse als de roeping voor jullie?
Het is vrijwel onmogelijk om in İran namens de vrouwenrechten ook maar iets te zeggen, laat staan ondernemen. Alle rechten zijn door de mannen eigen gemaakt. Op dit moment is er in İran een hevige onderdrukking en geweld gericht tegen vrouwen. Zoals bekend kan een man in Iran vier maal trouwen. Dit voorbeeld is al voldoende om aan te tonen onder wat voor omstandigheden vrouwen leven in Iran en op watvoor manier er naar vrouwen wordt gekeken door het regime. Vrouwen in İran doen wat hun man hun opdraagt. De reden die daarachter verschuilt is dat ze bang zijn da hun man er nog een vrouw bijneemt. Vrouwen hebben verschillende demonstraties gedaan om deze wetgeving te doen wijzigen. Ookal is het beetje bij beetje, de vrouwen willen door middel van juridische strijd, de onderdrukking die op hun rust verslappen. Dat zal al een hele verbetering zijn voor Iran.
Hoe gaan jullie om met de İslamitische regime die ten nadele van de vrouw wordt gevoerd in Iran? Bijna dagelijks worden er nieuwe wetgevingen aangenomen om de vrijheid van de vrouw te beperken.
Om de overheersing van de İslamitische regime op de vrouw te doen voortleven is het voor hen noodzakelijk om nieuwe wetten aan te nemen. Anders kunnen ze het volk niet onderdrukken en erover heersen. Pas wanneer over de vrouw geheerst wordt,dan pas kan het systeem zich in veiligheid bevinden. Geslachtsonderscheiding houdt dit systeem op been. Wij, als stichting willen uiteraard alle regels en wetten die de vrijheid en gelijkheid van de vrouw beperken wijzigen. Vrouwen hebben ook recht op de dingen waar de mannen recht op hebben. Het is niet mogelijk om dit in İran en Afganistan te zien. Waarom behoren alle rechten enkel en alleen aan de man? Dit onderzoeken we en hierover discussiëren we. Wij willen in İran een democratisch land creëren die opkomt voor de vrijheid van de vrouwen. Vrouwen hebben recht van spreken als het op hun leven aankomt. Vrouwen worden nog steeds verstoten, mishandeld en worden blootgesteld aan allerlei andere vernederende mishandelingen. Wij geloven dat onze strijd naar een hoger niveau gebracht moet worden om onze doelen te bereiken.
Hebben jullie betreffende de onderdrukking, mishandeling en moord op vrouwen enig onderzoek verricht? Beschikken jullie over gegevens die in statistieken af te lezen zijn? Als jullie hierover beschikken, hoe gebruiken jullie deze gegevens?
Wij beschikken niet over de middelen om dergelijk statistische onderzoeken te verrichten. Om zo´n dergelijk onderzoek te verrichten hebben we uiteindelijk bewegingsvrijheid nodig. In İran hebben we deze vrijheid niet. Door de angst die vrouwen ervaren durven ze vaak niet over de mishandeling te praten. Hierbij moet het aspect van acceptatie niet vergeten worden, vrouwen hebben gedwongen hun onderdrukking geaccepteerd. De meesten van die vrouwen zien het naar buiten gaan al als een grote risico om mishandeld te worden. Om deze redenen is het nog niet mogelijk geweest om een statistisch onderzoek uit te voeren. We moeten het om deze redenen doen met de algemene informatie over de mishandeling van vrouwen. De psychologische toestand die met angst hand in hand loopt weerhoudt hun van praten. Een dergelijke verklaring of uitlating over het regime heeft zoals wij alleen weten onredelijke zware straffen. Vrouwen kunnen ook hierdoor niet zeggen wat hun aangedaan wordt. Gisteren werd er bijvoorbeeld in het nieuws verteld dat een jongen zijn zusje heeft vermoord voor zijn eer, dit gebeurd overigens heel vaak. Het geweld dat gericht is aan vrouwen wordt meestal goed verborgen, dit wordt niet vaak naar buiten gebracht.
Kunnen wij stellen dat met de hervorming van de Islam in İran, dat alles voor de vrouw is veranderd?
Natuurlijk is dat zo. Voorheen waren er op een aantal punten wel bepaalde vrijheden voor vrouwen. Maar uiteidelijk is Iran een Islamitisch land. De regime die in Iran leeft is ten voordele van de man gecreërd. Op een manier kan je stellen dat vrouwen niet bestaan in Iran. Na de islamitische hervorming in İran moesten vrouwen een hoofddoek dragen. Daar werden ze toe gedwongen. De vrouwen zijn niet uit vrije wil zich in het zwart gaan kleden. De vrouwen zijn tegen deze wetten in opstand gegaan, maar dit werd niet geaccepteerd. Voor het protesteren hebben ze zware straffen gekregen, onredelijke straffen. Als er geen man in de buurt is die haar begeleid kan een vrouw bijvoorbeeld niet naar buiten om te wandelen. De vrouwen zijn volledig afhankelijk aan mannen. Als ze zich niet houden aan de regels van het regime, zien we alleen iedere dag wat hun te wachten staat.
Voor vrouwen is Iran iedere dag een hel. Een leven in een plaats waar totaal geen vrijheid is kan in mijn ogen dan ook alleen een marteling zijn. De overheid heeft alles zo opgesteld om de mannen op hun gemak te stellen. Daarintegen is voor vrouwen alles aan regels en voorschriften gebonden.
We zien de laatste jaren dat met de gevangenneming van vrouwen, er een nieuwe golf van feminisme aan het ontstaan is. Wat kunt u vertellen over deze ontwikkeling?
Dat klopt, de vrouwen doen erg hun best. Ze willen een aantal dingen veranderen. Hoe meer de vrouwen op zoek gaan naar hun rechten, deste meer de overheid nog bruter en medogenlozer wordt. De overheid is ten slotte een mannenwereld. We kunnen ook geen andere gedraging verwachten van de gedachtengang van hen. Zelf tegen een klein verzoek van vrouwen op hun recht wordt onverbittelijk afgewezen en wordt er ingegrepen. Het verlangen van vrouwen om vrijheid te krijgen creërd angst bij de overheid. Want hoe meer vrouwen vragen gaan stellen, hoe meer er vraagtekens komen over de bestaansreden van de Islamitische overheid. Dit is de reden waarom de overheid doordraait. Vele vrouwen zijn ontvoerd, mishandeld. De vrouwen die voor de vrouwenrechten opkomen hebben ondanks deze onderdrukking niet een stap naar achteren gedaan, omdat ze niets te verliezen hebben.
Wat vind u van de term eer? Daarmee bedoel ik hoe hij hedendaags wordt geïnterpreteerd .
Eer heeft nooit iets met het geslacht te maken gehad. Die onderscheiding hebben de mannen doen ontstaan. Eer is vrijheid
Saime Atac
